Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ ΤΗΣ ΣΕΒΑΣΜΙΑΣ

 

ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

 

2020

 

Π Α Υ Λ Ο Σ

 

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἁγιωτάτης

Μητροπόλεως Δράμας,

πρός

 

τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐσεβεῖς καί εὐλογημένους Χριστιανούς τῆς

καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

 

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

 

Ποιός, ἀλήθεια, μπορεῖ ἀντάξια νά ὑμνήσει τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο,

«τήν Ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν»; Μόνον οἱ ἅγιοι, μεταρσιωμένοι ἀπό τό

κάλλος, τήν ταπείνωση, τό μεγαλεῖο, τῆς ὑπερχερουβικῆς καθαρότητάς της,

τήν μεγαλύνουν, τήν ὑμνολογοῦν, χωρίς κορεσμό.

Ὅλα αὐτά τά γνωρίζει ὁ ὑμνογράφος τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τῆς

σεβασμίας Κοιμήσεώς της καί στόν Οἶκο τοῦ Ὄρθρου λέει :

«Τείχισόν μου τάς φρένας, Σωτήρ μου˙ τό γάρ τεῖχος τοῦ

Κόσμου ἀνυμνῆσαι τολμῶ, τήν ἄχραντον Μητέρα σου˙ ἐν

πύργῳ ρημάτων ἐνίσχυσόν με».

Μέ τήν ἱκεσία αὐτή καί τήν ἐπίγνωση τῆς ἀδυναμίας μας νά τήν

ὑμνήσουμε ἐπάξια, τολμοῦμε νά τῆς ἀπευθύνουμε τά ψελλίσματά μας.

Αἰσθανόμενοι τήν ἀνεπάρκεια καί τήν φτώχεια μας, ψηλαφοῦμε τήν ἀλήθεια

τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας πού λέει ὅτι ὁ βαθμός τῆς ἀγάπης μας γιά τήν

Θεοτόκο, μαζί μέ τήν αἴσθηση τῆς ἀδυναμίας μας, εἶναι τό μέτρο τῆς

πνευματικότητάς μας.

 

2

 

Ὁ Θεός ὑποσχέθηκε ὅτι : «Ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω»

(Β΄ Κορ. 6,16). Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα τῆς ἐπί γῆς παρουσίας Του, τήν παρθενική

μήτρα ἐπέλεξε. Ἡ Παναγία ἔγινε ἡ σκηνή τοῦ σαρκωμένου Θεοῦ. Καί

σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο : «Ἄν ὁ ἥλιος καθόλου δέν

λερώνεται ἀπό τή συνάφειά του μέ τά ὑλικά πράγματα, πολύ περισσότερο ὁ

Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης. Μπῆκε σέ καθαρή σάρκα. Ὄχι μόνο δέν μολύνθηκε,

ἀλλά καί κατέστησε τήν σάρκα αὐτή κατέστησε καθαρώτερη καί ἁγιώτερη»

(Ε.Π.Ε. 35,456).

Τό πρόσωπο τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας κατέχει

ἐξέχουσα θέση στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα τά γεγονότα τῆς ζωῆς της

ἑορτάζονται πανηγυρικά, διότι ἡ Παναγία εἶναι ἡ μόνη πού συνέργησε

οὐσιαστικά στό ἔργο τῆς Θείας Οἰκονομίας. Γιά τό ἀνθρώπινο γένος εἶναι ἡ

«πρόξενος τῶν ὑπέρ φύσιν ἀγαθῶν».

Ἡ ἑορτή τῆς σεβασμίας Κοιμήσεώς της εἶναι γεγονός πανηγυρικό,

χαρμόσυνο καί ἔνδοξο. Κατά τήν σημερινή ἑορτή βλέπουμε τήν Παναγία

δοξασμένη νά ἀνέρχεται στούς οὐρανούς.

Πρώτη Αὐτή ἀπελευθερώθηκε ἀπό τήν φυλακή τοῦ θανάτου.

Δικαιωματικά, ἀφοῦ Αὐτή γέννησε τόν ἀπελευθερωτή τῶν ἀνθρώπων, τόν

Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Δίκαιο καί σωστό δέν εἶναι τό δῶρο τῆς ἐλευθερίας ἀπό

τά δεσμά τοῦ θανάτου νά τό προσφέρει ὁ Χριστός πρῶτα στήν Μητέρα του;

Κατά προτεραιότητα μετετέθη τιμητικά πρώτη ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους.

Οἱ ψυχές τῶν ἁγίων καί τῶν δικαίων ἀπολαμβάνουν τίς δωρεές τοῦ

οὐρανοῦ, τά σώματα ὅμως περιμένουν τήν κοινή ἀνάσταση. Ἡ Παναγία ζεῖ

τήν δόξα, τήν θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, τήν ὁποία ἀνέβασε στούς

οὐρανούς ὁ Χριστός κατά τήν ἀνάληψή του.

Ἡ ἔνδοξη αὐτή ἑορτή μᾶς διδάσκει ὅτι, ὅπως γιά τήν Παναγία ὁ

θάνατος δέν εἶναι τό τέλος τῆς ζωῆς καί ὁ ἀφανισμός τοῦ σώματος, ἀλλά ἡ

εἴσοδος στήν νέα ζωή πού μᾶς πρόσφερε ὁ Κύριος διά τῆς ἀναστάσεώς του,

ἔτσι καί οἱ πιστοί διά τοῦ θανάτου εἰσέρχονται στήν νέα προοπτική τῆς

ἀθανάτου ζωῆς καί τῆς ἐπουρανίου βασιλείας μετά τῆς Θεομήτορος καί

πάντων τῶν ἁγίων.

Ἡ διά τοῦ θανάτου διάβαση ἀπό τά πρόσκαιρα στά αἰώνια ὁδηγεῖ στήν

συνάντηση μέ τήν Παναγία, τούς ἁγίους, τίς ἀσώματες δυνάμεις, τήν ἐν

 

3

 

οὐρανοῖς θριαμβεύουσα Ἐκκλησία. Γι’ αὐτό ἡ Παναγία εἶναι ἡ αὐγή πού

φωτίζει τήν ἀτελεύτητη ἡμέρα. «Χαῖρε αὐγή μυστικῆς ἡμέρας». Ἡ ἐλπίδα γιά

τήν εἴσοδό μας στήν ποθεινή αὐτή ἡμέρα ὁμολογεῖ τήν ἔνδοξη Κοίμησή της

ὡς ὑπόθεση ἑορτῆς, χαρᾶς καί πανηγύρεως, δίνοντας νόημα στήν ζωή μας,

ἐκτρέφοντας τήν βεβαιότητα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως.

Ὅλη ἡ ὑμνολογία εἶναι διανθισμένη μέ τό πρόσωπο τῆς ἀειπαρθένου

Μαρίας. Ὅλοι οἱ ἅγιοι ἐτρέφοντο ἀπό τό ἀνεπανάληπτο αὐτό θαῦμα τῶν

θαυμάτων. Ὁ ἅγιος Πρόκλος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καί μαθητής

τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἐγκωμιάζοντας τήν πανάμωμο

Παρθένο στέκεται μέ θαυμασμό καί ἀπορία μπροστά της γράφοντας :

«Ἄνθρωπε, μέ τόν λογισμό σου γύρισε ὁλόκληρο τόν ὁρατό καί ἀόρατο

κόσμο καί δές, ἄν ὑπάρχῃ, κάτι ἴσο ἤ ἀνώτερο ἀπό τήν ἁγία καί Θεοτόκο καί

Παρθένο Μαρία».

Αὐτή εἶναι τό καύχημα τῶν Παρθένων, τό στήριγμα τῶν πιστῶν, τό

διάδημα τῆς Ἐκκλησίας, τό ἔνδυμα τῆς ἀρετῆς, ἡ δόξα τῶν δικαίων, τό

κατάλυμα τῆς Παναγίας Τριάδος. Ἄς γίνουμε, ἀδελφοί, θυσία ἀγάπης

μπροστά στά πανάχραντα πόδια της. Νοερά, ἄν καί ἀνάξιοι, ἄς τά

ἀγκαλιάσουμε, ἄς τά ἀσπαστοῦμε εὐλαβικά, ἄς ἀκουμπήσουμε τά μέτωπα,

τά χείλη, τά μάτια, γιά νά ἀντλήσουμε ἄφθονα τά χαρίσματα καί τίς

εὐεργεσίες πού δωρεάν ἁπλόχερα σκορπίζει.

Ὁ ἐφετεινός δεκαπενταύγουστος γιά τήν μαρτυρική μας ἐπαρχία εἶναι

ξεχωριστός. Ὁ πάνσεπτος ναός τῆς Παναγίας στήν Πετροῦσα, ἀποδόθηκε

στόν ἰδιοκτήτη του, τούς Χριστιανούς τῆς Πετρούσας, τήν ἐνορία τοῦ ἁγίου

Ἀθανασίου. Γιά τόν ναό αὐτό, καθώς καί γιά ἐκείνους πού διά τῶν ὅπλων

κατέλαβαν οἱ Βούλγαροι Ἐξαρχικοί, ὁ ἱεροεθνομάρτυς ἅγιος Χρυσόστομος

ἔγραψε σέ ἀναφορά του στό Πατριαρχεῖο στίς 13 Ἰανουαρίου 1909 τά ἑξῆς :

«τά ἱερά ταῦτα ἱδρύματα δέν ἐπιτρέπεται νά μεταβάλλουσι σκοπόν καί

προορισμόν, ἀλλ’ ὀφείλουσιν ἀπαραβιάστως νά διαιωνίζωσι τόν σκοπόν, δι’

ὅν οἱ ἱδρυταί αὐτῶν προώρισαν αὐτά … Τό δίκαιον τοῦ πολέμου ἐν πλήρει

εἰκοστῷ αἰῶνι δέν θά ἐφαρμοσθῆ, δυνάμει τοῦ ὁποίου, καί μόνον, ἐν τῇ

μαχαίρᾳ αὐτῶν οἱ Βούλγαροι κομιτατζῆδες ἀφήρπασαν παρά τῶν

Ὀρθοδόξων τάς ἐκκλησίας καί τά σχολεῖα αὐτῶν ὡς συμβαίνει ἐν Πλέβνῃ

τοῦ Καζᾶ Δράμας, ὅπου, διότι πρό τριακονταετίας ἐπί τινα χρόνον

 

4

 

ἐπλεόνασαν οἱ σχισματικοί, κατέλαβον ἔκτοτε καί κατέχουσι τήν ἱεράν

Ἐκκλησίαν τῶν Ὀρθοδόξων, ἥν Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης, ὁ ἀείμνηστος

Δράμας Ἀθανάσιος, διά συνδρομῶν τῶν Ὀρθοδόξων ἀνήγειρεν».

Οἱ ναοί εἶναι χῶροι ἱεροί, τόποι προσευχῆς καί ἁγιασμοῦ τῶν

Χριστιανῶν. Ἐπιτέλους καθαιρέθηκε τό τεῖχος τοῦ αἴσχους πού βέβηλα χέρια

ἀνύψωσαν μεταξύ τοῦ Ἁγίου Βήματος καί τοῦ κυρίως ναοῦ. Ὅλα αὐτά τά

χρόνια, οἱ ἀντιτιθέμενοι στήν ἐπαναλειτουργία τοῦ ναοῦ μᾶς ἐπέτρεπαν νά

προσευχόμαστε στό Ἅγιο Βῆμα. Μέσα στόν μικρό αὐτό χῶρο βλέπαμε νά

ἐκκλησιάζονται μητέρες, σύζυγοι καί συγγενεῖς τους. Οὔτε τά μέλη τῶν

οἰκογενειῶν τους ἔπεισαν νά ἀσπαστοῦν τίς ἀπόψεις τους.

Τούς ἀνθρώπους πού ἀντιστρατεύονται στήν ἐπαναλειτουργία τοῦ

ἱστορικοῦ αὐτοῦ ναοῦ τούς ἀγαποῦμε ̇ λυπούμαστε ὅμως πού ὡς ὀρθόδοξοι

Χριστιανοί (ἄν εἶναι δυνατόν αὐτό) σκέπτονται καί ἐνεργοῦν μέ αὐτόν τόν

τρόπο. Παρακαλῶ τόν Θεό νά τούς φωτίσει νά μετανοήσουν καί νά τούς

δοῦμε νά ἐκκλησιάζονται στόν ναό τῆς Παναγίας. Τούς παρακαλῶ θερμά νά

μήν ἀφήσουν στά παιδιά τους κληρονομιά Ντιμίτρι Τσεγκενέφ (αὐτός

εἰσήγαγε τόν Βουλγαρισμό στήν Πετρούσα καί πρωτοστάτησε στήν ἁρπαγή

τοῦ ναοῦ), ἀλλά κληρονομιά πιστῶν καί εὐσεβῶν Ἑλλήνων ὀρθοδόξων

Χριστιανῶν.

Χαίρω, ἀδελφοί, χαράν μεγάλην, διότι ἀξιώθηκα νά δικαιώσω τούς

προκατόχους μου ἀγωνιστές ἀρχιερεῖς εἰς τό πολύκροτο αὐτό ζήτημα,

ἀναστηλώνοντας τά ἱερά καί τά ὅσια στήν ἱστορική κοινότητα τῆς Πετρούσας.

Γνωρίζω ὅτι ἄν ζοῦσα στά χρόνια τοῦ Μακεδονικοῦ ἀγῶνα, ἡ στάση πού

τώρα κράτησα θά μποροῦσε νά ἔχει κόστος τήν ἴδια μου τήν ζωή. Ὅμως

αὐτό εἶναι τό χρέος μου πρός τήν Ἐκκλησία καί τό ποίμνιό μου. Ἑκατόν

σαράντα (140) ὁλόκληρα χρόνια κράτησε ἡ ταλαιπωρία τοῦ μεγαλοπρεποῦς

ναοῦ.

Τήν ἐρχόμενη Κυριακή 23 Αὐγούστου, θά τελέσουμε πανηγυρικά τά

ἐγκαίνια. Τήν παραμονή, στίς 7 τό ἀπόγευμα, θά ὑποδεχθοῦμε ἀντίγραφο

τῆς θαυματουργοῦ ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Παναγίας Παντανάσσης ἀπό τήν ἱερά

Μεγίστη Μονή τοῦ Βατοπαιδίου, ἡ ὁποία θά παραμείνει μόνιμα στόν ναό.

Τήν χαρμόσυνη αὐτή ἡμέρα θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω τούς εὐσεβεῖς

Χριστιανούς τῆς Πετρούσας, πού ὅλα αὐτά τά χρόνια ἀγωνίσθηκαν μαζί μου

 

5

 

γιά τήν δικαίωση τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἀποκατάσταση τῆς ἱστορίας στό

ὄμορφο αὐτό χωριό. Ἀγάλλονται οἱ ψυχές τοῦ παπᾶ Θανάση Παπαστεργίου

πού βίαια ἔδιωξαν ἀπό τήν Ἐκκλησία, καί ὅλων ὅσοι ἔδωσαν ἕναν ἀγῶνα

σκληρό, ἀδυσώπητο γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό.

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἄς μᾶς ἔχει κάτω ἀπό τήν μητρική της

προστασία καί σκέπη. ΑΜΗΝ.

Διάπυρος πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 

† Ο ΔΡΑΜΑΣ Π Α Υ Λ Ο Σ