Είναι αυτονόητο ότι αν η ενέργεια του Σταυρού του Χριστού προενεργούσε σε όλους τους δικαίους της Π.Δ. πόσο μάλλον προενεργούσε στην Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία ποτέ δεν μόλυνε τον εαυτό της με λογισμό και από νεαράς ηλικίας έκανε αυτό που ο Αβραάμ έκανε στο γήρας του: «εξήλθε εκ του οίκου και της συγγενείας της και εισήλθε στα Αγία των Αγίων, όπου υψωθείσα επάνω από κάθε γήινο λογιμσμό, ένωσε το νου της με το Θεό».

Στην Σταύρωσι, η Θεοτόκος δέχθηκε να ζη το προσωπικό της μαρτύριο. Βιώνει το Πάθος του Κυρίου ως μητέρα, που παρακολουθεί τον άδικο και σκληρό θάνατο του παιδιού της, αλλά και ως πιστή δούλη του Θεού, που βλέπει τον Σωτήρα του κόσμου να πάσχη στον Σταυρό. Διότι αυτή είδε την Σταύρωσι σαν μητέρα, αλλά και σαν άνθρωπος με σωστή κρίσι, σαν κάποιος που μπορεί να διακρίνη καθαρά την αδικία. Γιατί έπρεπε να λάβη μέρος σε κάθε τι που έκανε ο Υιός της για την σωτηρία μας. Όπως του μετέδωσε το αίμα και την σάρκα της και έλαβε αμοιβαία μέρος στις δικές του χάριτες, κατά τον ίδιο τρόπο έλαβε μέρος σε όλους τους πόνους και την οδύνη του. Και αυτός βέβαια καρφωμένος στον Σταυρό δέχθηκε στην πλευρά την λόγχη, ενώ διαπέρασε την καρδιά της Παρθένου ρομφαία, όπως ανήγγελε ο αγιώτατος Συμεών. Στην καρδιά της Θεοτόκου είχε φυτευθή το μυστήριο του Χριστού. Όταν τον είδε νεκρό πάνω στο Σταυρό η καρδιά της τρυπήθηκε από τη ρομφαία, αλλά δεν μετακινήθηκε από το θαύμα του μυστηρίου. Βιώνοντας το βαθιά μέσα στη καρδιά της ως πάσχουσα μάνα, δέχεται για άλλη μία φορά τον φωτισμό της θείας χάριτος και ομολογεί: «Ει και σταυρόν υπομένεις, συ υπάρχεις ο Υιός και Θεός μου».

Η Παρθένος Μαρία αποτελεί λοιπόν αυθεντικό πρότυπο μίμησης για κάθε πιστό μέλος της Εκκλησίας, αφού όλη της η ζωή φανερώνει το νέο εν Χριστώ σταυροαναστάσιμο ήθος που πρέπει να τον διακρίνη.