Με διάταξη που ψήφισε την προηγούμενη εβδομάδα η Βουλή και περιλαμβάνεται στο νόμο «Επενδύω στην Ελλάδα και άλλες διατάξεις» διαψεύδονται όσοι προδίκαζαν ότι η νέα Κυβέρνηση θα κρατήσει μία πιο σκληρή στάση απέναντι στο ζήτημα της αναγνώρισης επαναλαμβανόμενων και διαδοχικών σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, με τις οποίες καλύπτονται πάγιες και διαρκείς ανάγκες των Ο.Τ.Α. ως ενιαίων σχέσεων εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου.

Όπως αναλύει, σήμερα, το epoli.gr ειδικότερα με το άρθρο 177 του σχεδίου νόμου εισήχθη εξαίρεση στη γενική απαγόρευση συμβιβασμού και κατάργησης δίκης που είχε εισαχθεί με το ν. 4625/2019 αναφορικά με τις εργατικές υποθέσεις των Ο.Τ.Α. Με την εν λόγω διάταξη δηλαδή, προβλέφθηκε η δυνατότητα των Δήμων και των Περιφερειών να συμβιβάζονται ή να προχωρούν σε κατάργηση δίκης σε υποθέσεις κατά τις οποίες κρίνεται από τα δικαστήρια ο αληθής χαρακτήρας περισσότερων συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Συγκεκριμένα, το ά. 72 παρ. 1 περ. ιβ’, όπως έχει πλέον διαμορφωθεί αναφέρει «…Δεν επιτρέπεται συμβιβασμός ή κατάργηση δίκης για απαιτήσεις μισθών, επιδομάτων, αποζημιώσεων, εξόδων παράστασης, εξόδων κίνησης και γενικά μισθολογικών παροχών οποιασδήποτε μορφής, εξαιρουμένων εκείνων για τις οποίες το νομικό ζήτημα έχει επιλυθεί με απόφαση ανωτάτου δικαστηρίου. Η διάταξη του προηγούμενου εδαφίου, ειδικά για την άσκηση ενδίκων μέσων κατά απόφασης, δεν εφαρμόζεται σε περιπτώσεις δίκης που αφορά τον προσδιορισμό ή την μετατροπή της εργασιακής σχέσης μεταξύ εργαζομένων και δήμου.».

Όμοια διάταξη προστέθηκε και στο ά. 176 παρ. 1 περ. ιβ’ του ν. 3852/2010 που αφορά στις Περιφέρειες και δίνει και σε αυτές τη δυνατότητα να συμβιβάζονται και να καταργούν δίκες, που αφορούν τον χαρακτηρισμό συμβάσεων εργαζομένων ως αορίστου χρόνου.

Η αιτιολογική έκθεση του νόμου δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας περί του ότι πρόθεση της Κυβέρνησης με την συγκεκριμένη διάταξη, η οποία ψηφίστηκε ήδη από το Κοινοβούλιο, είναι να έχουν τα συλλογικά όργανα Δήμων και Περιφερειών τη δυνατότητα να μην ασκούν ή να παραιτούνται από ασκηθείσες εφέσεις κατά αποφάσεων, με τις οποίες αναγνωρίζεται ότι η σχέση που συνδέει κάποιον εργαζόμενο με Δήμο ή Περιφέρεια είναι σχέση εργασίας αορίστου χρόνου. Συγκεκριμένα, αναφέρεται στην αιτιολογική έκθεση «…Περαιτέρω ορίζεται ρητώς … ότι η εξαίρεση από την κατάργηση δίκης … δεν αφορά περιπτώσεις με αντικείμενο δίκης τον προσδιορισμό και το είδος της εργασιακής σχέσης μεταξύ υπαλλήλων και του Δήμου … Με την δεύτερη παράγραφο εισάγεται ταυτόσημη ρύθμιση για περιπτώσεις δίκης που αφορούν τον προσδιορισμό και το είδος της εργασιακής σχέσης μεταξύ υπαλλήλων και της περιφέρειας, όπου ρητώς ορίζεται ότι οι δίκες αυτές δύναται να καταργούνται, ύστερα από απόφαση της Οικονομικής Επιτροπής».

Ποια είναι η πρακτική αξία αυτής της ρύθμισης; Στην ουσία εξακολουθεί να υφίσταται η δυνατότητα που είχε προβλεφθεί με το ά. 54 του ν. 4447/2016, με το οποίο επιτρεπόταν η παραίτηση από ένδικα μέσα κατά αποφάσεων με τις οποίες αναγνωριζόταν ότι οι ενάγοντες εργαζόμενοι υπηρετούν σε Δήμο ή σε Περιφέρεια με σχέση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου. Η σημασία της διατήρησης αυτής της δυνατότητας είναι εξαιρετικά μεγάλη, διότι, ως γνωστό, ενώ αρκετά πρωτοβάθμια δικαστήρια δέχονται ότι μπορεί να αναγνωριστεί ο αληθής χαρακτήρας περισσότερων διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου ως μία ενιαίας σύμβασης εργασίας αορίστου χρόνου, εντούτοις η νομολογία των εφετείων της χώρας και του Αρείου Πάγου τα τελευταία χρόνια δεν είναι υπέρ των εργαζομένων, καθότι τα ανώτερα δικαστήρια και το Ανώτατο Ακυρωτικό κρίνουν παγίως ότι μία τέτοια αναγνώριση συνιστά μετατροπή των συμβάσεων που απαγορεύεται από το Σύνταγμα. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο εργαζόμενοι που έχουν δικαιωθεί στον πρώτο βαθμό να οδηγούνται στο Εφετείο και εκεί να απορρίπτεται η αγωγή τους.

Με την πρόβλεψη της δυνατότητας συμβιβασμού ή κατάργησης δίκης από Δήμους και Περιφέρειες δίνεται κατ’ ουσία ένα παράθυρο ελπίδας στους εργαζόμενους που καταφέρνουν να δικαιωθούν στον πρώτο βαθμό, αφού πλέον οι Δήμοι ή οι Περιφέρειες που τους απασχολούν μπορούν να μην ασκούν ένδικα μέσα ή να παραιτούνται από αυτά και συνεπώς οι θετικές υπέρ των εργαζομένων αποφάσεις να καθίστανται αμετάκλητες και αυτοί να αναγνωρίζονται ως ΙΔΑΧ.

Με αυτό τον τρόπο αναμένεται να λυθούν πολλά προβλήματα των φορέων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και να καλυφθούν πολλά κενά σε δομές όπως οι παιδικοί σταθμοί, οι κοινωνικές δομές, οι υπηρεσίες καθαριότητας κ.λπ.